آخرهای دیماه سال 93 بود که برای کاری چند روزی در قم بودم، یک روز غروب به یاد و خاطره روزهای طلبگی در اطراف حرم قدم می زدم به کنار مرقد مرحوم ابن قولویه و ابن بابویه رفتم وقت نماز مغرب و عشاء شد، به مسجد حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها رفتم تا نماز مغرب و عشاء بخوام همان مسجدی که مرحوم آیت الله بهجت اقامه جماعت داشتند یادم هست می رفتیم جلوی درب منزل ایشان و با ایشان به مسجد می آمدیم گاهی هم از یک ساعت قبل می آمدیم مسجد و جا می گرفتیم ما که توان رفتن به معراج را نداشتیم می آمدیم تا با ایشان به معراج بریم یک ساعت وقت ما هدر نمی رفت چون وقتی از معراج برمی گشتیم خیلی از راهها را میانبر می رفتیم، چه جمعیتی می آمد چه شور و حالی و عظمتی حتی حیاط مسجد هم پر می شد از جمعیت توی حیاط را سقف زده بودند، آماده کرده بودند برای کسانیکه تو مسجد جا نمی شدند تا در حیاط نماز بخوانند اما امروز قدم می زدم تو حیاط خالی، کسی نبود گاهی کسی می آمد و می رفت امروز امام جماعت هم نیامده بود و مسجد خالی بود بالاخره حدود 10 نفری شاید در مسجد جمع شدند که یکی از روحانیون جلو ایستاد و جماعت برقرار شد. یاد این آیه قرآن افتادم:

إِنَّمَا يَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَلَمْ يَخْشَ إِلَّا اللَّهَ فَعَسَىٰ أُولَٰئِكَ أَنْ يَكُونُوا مِنَ الْمُهْتَدِينَ.(توبة/18)